พระหารณย์, พระหารัณย์ หมายถึง น. ป่าใหญ่. (ป. พฺรหา + ส. อารณฺย).
(กลอน) น. เวลาเช้ามืด. (ข. พฺรหาม).
(กลอน) น. เวลาเช้ามืด. (ข. พฺรหาม).
น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
[พฺรัก] ว. รวมอยู่พร้อมหน้ากัน ใช้ในลักษณะเช่นญาติพี่น้องมากันพรักพร้อม, รวมอยู่พร้อมทุกอย่าง เช่น เตรียมข้าวของไว้ให้พรักพร้อม, พร้อมพรัก ก็ว่า.
[พฺรั่ง] ว. คับคั่ง, รวมกันอยู่มาก.
ว. รวมอยู่มากหลาย เช่น มากันพรั่งพร้อม, พร้อมพรั่ง ก็ว่า.
ว. เข้าหรือออกพร้อม ๆ กันอย่างเนืองแน่น เช่น คนพรั่งพรูกันเข้ามา คำพูดพรั่งพรูออกจากปาก.